Համացանցային ամենատարբեր հաղորդագրություններում փոքրիկ պատկերակ-խորհրդանիշերը գնալով ավելի կարևոր են դառնում:
Ո՞ր նշաններն են օգտագործում գերմանացիներն առավել հաճախ և ինչպե՞ս է դա ազդում լեզվի վրա:
Գերմանացիները անհանգստանում են իրենց լեզվի համար: «Ինչո՞ւ մենք գրելիս չենք կարողանում առանց այդ փոքրիկ նշանների» , - հարց է ուղղում լրագրող Յոհաննա Ադորյանը 2015 թվականի հունիսին «Ֆրանկֆուրտեր Ալգեմայնե Ցայթունգ» թերթում:
Թվիթեր, ֆեյսբուք, WhatsApp կամ SMS հաղորդագրություն. ամենուր տեքստի, դեմքերի ու խորհրդանիշ-պատկերակների խառնուրդ է: Արդյո՞ք մենք մոռացել ենք՝ ինչպես բառերով մեր մտքերն արտահայտել: Արդյո՞ք նախադասությունները մեզ վստահություն են ներշնչում միայն այդ դեպքում, երբ համեմում ենք դրանք փոքրիկ պատկերակներով:
Խոսքը վերաբերում է էմոջիներին՝ փոքրիկ նկարներ, դեմքեր, ձեռքեր, երթևեկության միջոցներ, ուտելիքներ, այս ցանկն ավելանում է տարեցտարի:
Փաստացի դրանց թիվն այնքան մեծ է առօրյա հաղորդակցության մեջ, որ անգամ հարց է առաջանում` ի՞նչ է սա, մի նոր լեզու, թե՞ ժամանակակից հիերոգլիֆներ, որոնց միջոցով շատ շուտով գուցե նաև առանց տեքստի էլ հնարավոր լինի գլուխ հանել:
«Մենք մի շատ հետաքրքրական միտումի հետ գործ ունենք», - գտնում է լեզվաբան Միխայել Բայսվենգերը, ով արդեն մի քանի տարի է, ինչ ուսումնասիրում է համացանցային հաղորդակցությունը: Ըստ նրա՝ պատկերակները տեքստերի կիրառության մեջ տեղի ունեցող փոփոխությունների արտահայտումն են: «Առցանց խոսակցությունները գնալով ավելի են նմանվում բանավոր հաղորդակցությանը: Միևնույն ժամանակ, անշուշտ, գոյություն ունի հսկայական տարբերություն գրելու և խոսելու միջև: Տեքստերի դեպքում բացակայում են միմիկան ու ժեստերը: Պատկերների միջոցով փորձ է արվում լրացել այդ բացը» :
Էմոջիները հարստացնում են խոսակցությունը
Բայսվենգերը ամենևին էլ զարմացած չէ նրանից, որ այդ միտումը հատկապես Գերմանիայում է քննադատաբար ընդունվում: «Լեզվի կազմալուծման թեզը տասնամյակներ շարունակ ուրվականի պես շրջում է հասարակության մեջ» : Սակայն այդ մտահոգությունը երբեք էլ համոզիչ հիմքեր չի ունեցել: «Լեզուն բառերի աբստրակտ միավորում չէ, որի որակի համար մենք՝ որպես լեզուն կիրառողներ, պատասխանատու ենք: Այն մշտապես ծառայում է խոսողներին: Անմիտ կլիներ կարծել, թե լեզուն այն աստիճանի կփոփոխվի, որ ավելի քիչ դեր կունենա, քան նախկինում: Ավելի շուտ հակառակը կլինի» :
Ըստ լեզվաբան Բայսվենգերի՝ էմոջիները հարստացնում են թվային հաղորդակցությունն այն պատճառով, որ գրվածը առավել խոսակցական բնույթ է ստանում: Այն, որ պատկերակները հենց այդ նպատակով են կիրառվում, բոլորովին էլ նոր երևույթ չէ: Գաղափարը նույնքան հին է, որքան ինքը՝ համացանցը:
Ժպիտիկների ծնունդը
Երբ մարդիկ 1980-ականների սկզբին սկսեցին առցանց ֆորումներում հաղորդակցվել, արագ նկատեցին, որ խնդիր ունեն օրինակ հեգնական հաղորդագրությունները լուրջ հաղորդագրություններից տարբերելու հարցում: Ամերիկացի մասնագետ Սքոթ Ֆալմանը գտավ ելքը: Ժպտացող մի դեմք՝ կազմված վերջակետից, գծիկից ու փակագծից, պետք է ծառայեր որպես հումորի կամ հեգնանքի նշան: Հենց այդ նշանն էլ դարձավ առաջին էմոտիկոնը (հուզապատկերակ): Կետադրական նշաններից կազմված դեմքերը կոնկրետ հույզեր՝ էմոցիաներ են արտահայտում: Այստեղից էլ ծագել է էմոտիկոն՝ էմոցիա և իկոն (պատկեր) հասկացությունը:
Փոքր ինչ այլ են էմոջիները, որոնց ցանկը չի սահմանափակվում միայն դեմքերով: Էմոջիները ստեղծվել են 1990-ականների վերջին ճապոնացի մի ինժեների կողմից: 2010 թվականին այդ սիմվոլները ներառվեցին Յունիկոդում: Այդ ժամանակից սկսած` դրանց կիրառությունը համացանցային հաղորդակցություններում տարեցտարի աճում է: Անգամ գովազդային գործակալությունները, թերթերի խմբագրություններն ու հրատարակչությունները փորձում են կիրառել այդ նշանները:
Նախասիրությունն ըստ երկրների
Միխայել Բայսվենգերի համար էմոջին ուսումնասիրության գրավիչ բնագավառ է: Լեզվաբանը Whats up -Գերմանիա նախագծի մասնակից է: Դորտմունդի Տեխնիկական համալսարանի հետազոտական այս նախագիծը ի թիվս այլ բաների, ուսումնասիրում է էմոջիների կիրառությունը Whats up հաղորդագրություններում: Հետազոտության արդյունքները հայտնի կլինեն 2016 թվականի ընթացքում:
Իսկ ահա Բրիտանական Սվիֆտքեյ ծրագրավորման ընկերության կատարած ուսումնասիրության արդյունքներն արդեն հայտնի են: 2015-ի ապրիլին Սմարթֆոների ու պլանշետների համար Tastatur-App-երի ստեղծող ընկերությունը տվյալներ է հրապարակել 16 պետությունների շուրջ 1 միլիոն օգտատերերի կողմից էմոջիների կիրառության վերաբերյալ: Լրատվամիջոցներն այդ տվյալները ներկայացրին որպես էմոջիների վերաբերյալ համաշխարհային առաջին զեկույց, որը նաև հնարավորություն է տալիս պատկերացում կազմել այս կամ այն երկրին բնորոշ էմոջի-նախասիրությունների մասին:
Ըստ Սվիֆտքեյի կատարած վերլուծության՝ գերմանացիները, ինչպես այլ երկրների օգտատերերը, առավել հաճախ ուրախ՝ ժպտացող էմոջիներ են ուղարկում: Երկրորդ տեղում ամենատարբեր սրտիկներն են, ապա՝ տխուր սիմվոլները: Գերմանացիների շրջանում վերջին տեղում ծափահարություն կամ խաղաղություն խորհրդանշող պատկերներն են:
Անգամ փող խորհրդանշող պատկերների կիրառության հարցում գերմանացի օգտատերերը ֆրանսիացիների հետ միասին վերջին տեղում են, իսկ կենդանիներից ամենից հաճախ մկնիկ են ուղարկում:
Սակայն ի՞նչ նշանակություն ունեն այս տվյալները: Արդյո՞ք մենք բոլորս ընդամենը լավ տրամադրություն ունեցող զվարճասերներ ենք,-հարցնում է թերթը:
Միխայել Բայսվենգերը Սվիֆտքեյի ուսումնասիրությունը չափազանց լուրջ է ընդունում: «Անշուշտ տեղին կլիներ այլ վերլուծություններ կատարել: Ով ցանկանում է հասկանալ, թե այդ տվյալներն իրականում ինչ են նշանակում, պետք է էմոջիների կիրառության համատեքստը վերլուծի: Միայն լեզվական արտահայտությունների հետ միասին՝ որպես թվային հաղորդակցության մաս, էմոջիները բացահայտում են իրենց ողջ ներուժը»:
Գերմաներենից թարգմանությունը Զարուհի Բաբաջանյանի
Комментариев нет:
Отправить комментарий